Избегнуваат да зборуваат за себе, за животот пред нивната средба.
Тој ги затвора очите како и нему да му треба момент да се собере и да се пренесе во реалноста на ресторанот. Потоа зборуваат. Многу, страсно. Помислува дека неговите зборови се замена за допири и дека можеби тој е свесен за тоа. Со сосредоточува на звукот на неговиот глас, длабок и пријатен, на потврдата дека е овде, со неа. Двајцата се овде, заедно, на масата на еден мрачен ресторан. Не можат да престанат да бидат заедно. Не се допираат, само зборуваат.
Тој сега зборува за новата книга што таа тукушто почна да ја преведува. Толку успева да го следи. Додека зборува, очите му се неподносливо тиркизни, како морето на плакатите за Карибите во излозите на туристичките агенции. Мисли на тоа дека е таа боја сосема нестварна. И самиот тој е некако нестварен. Во нејзиниот живот веќе некое време се појавува еднаш, понекогаш и двапати месечно, а потоа исчезнува. Би било неиздржливо да се гледаат почесто. Нивниот кревок однос би се претворил во обични средби или би прераснал во нешто опасно, самоубиствено. Се плаши дека е тој премногу млад за да биде свесен за чувствата што ги предизвикува во неа. Таа е онаа што бега од средбите со него, избегнува да оди во редакцијата, измислува причини да не дојде на состанок. Сепак, свесна е дека тој насетува нешто од нејзиниот поглед на неговата кожа, на неговото лице, како да го милува. Допир без допири.
Штом ќе се договорат за датумот на следната средба, го исчекува со денови однапред. Од утрото се пресоблекува, ниту едно парче облека не ѝ стои добро. Рацете ѝ се потат, чувствува лесна вртоглавица, забрзано чукање на срцето и нервоза од возбудата. Веќе некое време, повеќе од нивната средба ја плаши нејзиното сопствено тело, неговите потреби.
Сега, нејзината топлина допира до него преку масата. Го соблекува капутот. Мириса на тутун. Таа не го поднесува мирисот на тутун. На гостите не им дозволува да ѝ пушат во станот, само преку отворен прозорец. Мирисот на тутун на него е опоен. Затоа што се меша со мирисот на нејзината кожа, кој таа жедно го вдишува. Додека двајцата се наведнуваат на страниците со ракописот од нејзиниот превод, повторно го чувствува тој мирис од кој лесно ѝ се врти во главата. Му вели дека ја труе со тутунскиот чад што испарува од него. Тој се смее, забите му се бели и правилни, а усните полни.
Таа насмевка. Копнее по неа. Со задоволство со дланките би го опфатила неговото лице, би го привлекла кон себе и би му втиснала бакнеж? Зошто не го направи тоа, барем еднаш, и онака никој во ресторанот не ги познава?
Нивната разлика во годините понекогаш ја збунува. Понекогаш, кога ќе го здогледа по долго време, чувствува загриженост, мајчинска загриженост, која нема место меѓу нив. Бара знаци на замор или на болест, нешто што ќе ѝ открие повеќе за него. Не сака да зборува за себе. Има нешто меко во него, некоја ранливост, речиси детска, поради болест што ја преболил во детството. Без причина, го замислува како мало дете врзано за кревет, со книга во рацете. Потоа трча, игра фудбал, сака да биде ист како и другите момчиња во училиштето и да ја победи болеста. И успева. Неговите мускули на спортист му се оцртуваат под облеката. Веќе не е момче, но останала ранливоста, која добро ја крие. Возбудлива мешавина на дете и маж кога навидум случајно ќе ја допре по рамото. Или ќе се наведне кон неа за да ѝ обрне внимание на некој збор во текстот.