А, ти пречат ли понекогаш епитетите како „гитарски господ“ и слично?
СТЕФАНОВСКИ: Не, не. Тоа не ми е ништо сериозно. Сега добив информација дека наводно Ерик Клептон ме пофалил на Реј Дорсет од МАНГО ЏЕРИ… бла, бла, бла… Тоа е уште еден прилог кон митологијата за мене. Тоа се митологии. Јас не земам ништо од тоа за сериозно. Сите тие рангирања, комплименти… овој рекол, оној… Пет Метини рекол за мене, Марк Нофлер што ти јас знам… ништо тоа не ми е важно. Додека некој лично не ми го каже тоа, сè е лук и вода. Не ме интересира. А ако некој како Џон Меклафлин ти го каже тоа, како што го стори, тогаш молам. Ова другово го земам за митологија и ништо повеќе. Дали рекле или не… сèедно ми е. Народот си сака да ги извртува работите и дур дојдат до тебе – станува чудо.
Од друга страна, ти се случија концерти со мајстори како Томи Емануел, Стокело Розанберг… со Јан Акерман…
СТЕФАНОВСКИ: Е, тоа е голем комплимент и голема привилегија за мене… Јас „Kings of Strings“ уште го сметам за еден експлозивен и голем проект. Томи Емануел ми има дадено сериозни компименти, а јас притоа не сум штедел убави зборови за него, затоа што мислам дека тој е најдобриот акустичен, стил-стринг гитарист на денешнината. Томи е врвот. Нема подобар од него. Човекот знае 12000 песни на памет. Со него не можеш да се бориш. Тој е жива енциклопедија. Жив џубокс. Ги знае сите акорди. И тешките и лесните. Сите песни од Реј Чарлс, од БИТЛСИ… од Нет Кинг Кол, од Џанго Рејнарт… и сега како со него? Човекот е далеку, далеку…
Има ли некој, остана ли уште некој од гитаристите со кој би сакал да се најдеш на иста сцена? Да свирите заедно. Ете, ти бил желба ама поради сплет на околности не си успеал да го уловиш, да се случи таквата средба?
СТЕФАНОВСКИ: Со оглед на моите години и со оглед на искуството што го имам и километражата што сум ја поминал, знам дека проектите се случуваат само ако сакаат да се случат. Јас не можам да силувам сега некого – те молам, ние сега мора да соработуваме. Ако соработките не настанат спонтано, тогаш немаат смисла. Да малтретирам некого, да му пишувам пораки дека сакам да соработувам со него – мене ми е тоа без врска. Сакам кога работите ќе си дојдат природно. А ова со Томи Емануел и со Стокело Росенберг дојде природно. Со Јан Акерман исто така. Со Лондонскиот симфониски оркестар дојде природно… Јас не ги силував нив да свират со мене. Се случија. И само тогаш работите имаат смисла. И само тогаш не се чувствуваш како вишок на сцена.