ИНТЕРВЈУ: ВЛАТКО СТЕФАНОВСКИ

/, Звук, Блесок бр. 118/ИНТЕРВЈУ: ВЛАТКО СТЕФАНОВСКИ

ИНТЕРВЈУ: ВЛАТКО СТЕФАНОВСКИ

Сакам да напишам уште некоја добра песна во животот!


Оттаму убави рецензии за снимената музика, три продадени концерти во Филхармонија…

СТЕФАНОВСКИ: Мене ме радува тој интерес што јавноста го покажува во моментов. Најискрено. Веројатно ја препознаа таа искреност што јас ја споделив.

Живееме во време на искривени вредности, во време кога престанавме да комуницираме едни со други, кога човек се цени по џебот а не по духот што го носи со себе…


СТЕФАНОВСКИ:
Премногу има изместени вредности и чудни математики. За жал, младиве генерации се под една голема пресија од невкус, површност… од продукти за една употреба. Тука зборувам и за медиуми и за сè што се нуди. Малку има работи за кои можеш да се закачиш и да кажеш: а ова ќе го ставам на полица, може ќе ми се најде за во иднина. Малку. Малку работи. За жал, затоа и нашиве млади луѓе бегаат во странство. Си бараат смисла во својот живот. Си бараат потврда на својот талент, младост и убавина. Си бараат да им се врати квалитетен живот. Просто.

Ако влезам во политика, ќе ја закачам гитарата на клин и ќе се бавам само со политика. Не можам да носам две лубеници под една мишка. Не сакам да ме паметат по изјавите за политика. Сакам да ме паметат по моите песни.

ПЕСНИ КАКО ОДВОЕНИ ОД КАРПА

Ја знаеме потребата за снимање на „Мајчин јазик“, сторијата за неговата реализација… Може ли да се говори дека дури и неговиот наслов е резултат на твојата лична заложба за искреност кон себе и кон светот што те опкружува?

СТЕФАНОВСКИ: Имам силна потреба за искреност кон секој еден во публиката. Конечно си го давам тоа право. Дрско. Да бидам близок со сите. Да бидам блиску со секој оној што е во публиката. Тоа значи да му се обратам на увце на секој еден. Тоа е сепак некоја привилегија. Не можат баш сите на тој начин да се обратат. Мислам дека сум го заслужил тоа. Сум ги изработил своите дела. Сум го изодел патот за да стигнам до ова.
Веројатно на 19-20 години сум немал абер за вакво нешто. Ниту сум имал храброст, одлучност, ниту искуства за да направам вакво нешто. Многу е конфорна зоната кога си во бенд. Во група, одговорноста ја делиш најмалку на четири. Ако не свириш ти, ќе свири басистот, тапанарот… клавијатуристот ќе има соло. Ако не пееш ти, ќе те покрие некој придружен вокал. Можеш да се потпреш на некого. Кога си сам на сцена, не можеш да се потпреш на никого. Многу е лизгав теренот, а притоа секој тон е значаен. Секој тон се слуша. Не можеш да фатиш кривина. Нема кај да избегаш. Сè е јавно. Сè се слуша. Сè на кантар се става. Е токму таа одговорност те тера да влезеш во некаква подлабока концентрација и да копаш по самиот себе и по инструментот.

ПреводКалина Малеска
ФотографијаТатјана Ранташа
2018-10-30T09:52:22+00:00 март 27th, 2018|Categories: Осврти, Звук, Блесок бр. 118|