Целата модерна музика може да се нарече музички експеримент. Тоа и не е музика. Си земал од тука звуци, од овде семплови… си ги уфрлил, си ги склепал во кју-бејс или во про-тулс… си направил нешто, некоја мучкалица… Ете, тоа може да се нарече „музички експеримент“, ама за да стигне тоа до музика има многу работа. Денешново време се занимава со обвивката. Не со содржината.
„МАЈЧИН ЈАЗИК“ – ИСЦЕЛИТЕЛЕН АЛБУМ
Слушајќи го „Мајчин јазик“ првичното нешто што го помислив е дека тоа е еден вид „исцелителен албум“… Плоча која блика од емоции, срцевина. Виртуозност. Слегување до сржта на македонскиот музички јазик.
СТЕФАНОВСКИ: Многу ми е драго ако е така, затоа што самиот поминував низ еден многу тежок период. Низ една емоционална бура со оглед на мојата приватна ситуација… И се обидов таа бура малку да ја скротам снимајќи го албумот. Ако ми веруваш, со исклучителна возбуда го снимав албумот затоа што на приватен план бев многу растревожен. И вознемирен. Поминував низ најтешкиот период од мојот живот. Барајќи утеха и лек за мојата душа, веројатно сум снимил нешто што можеби ќе им значи на други луѓе понатаму. Веројатно… дури и сигурно… тоа го знам… чепнав парче од нешто што е многу интимно и многу свето. И го снимив. Е, сега до некои луѓе ќе стигне тоа, до други и не мора. Тоа е наменето на оние луѓе кои имаат радар за мојот сензибилитет. Многу едноставно. Значи, јас им се обраќам на оние луѓе со сличен сензибилитет. Плус, минус – на мојата генерација. Без никаква непријатност да не се замерам на современата музика и современата публика. Ова го снимив со голема самодоверба затоа што си викам – ова е тоа, ова е времето во кое живеам, тоа сум јас во овој момент и ако успее оваа моја фреквенција што ја нудам да влезе во резонанца со јавноста, работата е завршена. Мисијата комплетирана. Притоа без големи амбиции тоа да го направам: аха, сега морам да успеам. Сум имал многу успешни проекти зад мене и не горам од желба за успех по секоја цена. Сакам да ги реализирам проектите како што ми доаѓаат. Од време на време да се обраќам кон јавноста. Да снимам некој албум, да отсвирам некој концерт, притоа со идеја да биде тоа нешто интересно и возбудливо. Тоа некојпат наидува на помал, некојпат на поголем интерес, ама многу е чудна, многу инверзна таа логика. Некојпат, кога си најмалку амбициозен, се случува најголемиот успех. И обратно. Ако пукаш на сите ѕвона, ако викаш „леле, сега ќе направам албум што ќе биде комерцијален и прифатен“ можеш да потфрлиш. Да направиш утка. Доказ за тоа ми се албумите „Крушево“ и „Мајчин јазик“. „Крушево“ го снимавме во тотална осама во 1997 година. Беше јуни месец и живо пиле немаше во Крушево. Немаше туристи, ниту параглајдери… ништо. Само неколку каубојски летни денови. Беспрекорно тивки. Надвор ливче не мрдаше. И ние со Мирослав Тадиќ влеговме во тој музеј, во Македониум и само за два дена го снимивме албумот кој после стана култна плоча.
„Мајчин јазик“ е снимен за четири дена кај мене во студиото. За среќа, имам добар микрофон, добро предпојачало, добра гитара, неколку педали кои ми помагаат да го раширам звукот… и овој албум настана како многу интимно обраќање. Веројатно тоа на луѓето им значи, па многу фино реагираат сега за сега.