Поезија – Звонко Карановиќ

/, Литература, Блесок бр. 133 - 135/Поезија – Звонко Карановиќ

Поезија – Звонко Карановиќ

Врисок од самопослугата на сништата
Те молам, не кажувај ми дека сум еденствениот човек кој заборавил да мрази
Наводенет е патот во брдата
Само избегнувам да ги затворам сметките
Најубавите години на нашите животи


Наводенет е патот во брдата

 

ќе ги облекуваме ли
сопствените тела во свечени костуми
за да им пркосиме на случувањата
или повторно ќе се откажеме
и ќе станеме циници

ќе си заминеме ли од домовите
и ќе му појдеме во пресрет на светот
или ќе им ги оставиме своите жени
на оние кои се подготвени
да победат

неспособен да ја задржам лутината во себе
излегов од куќата
седнав на клупа и ги набљудував
автомобилите како фрлаат
долги светла на тротоарите
и исчезнуваат во ноќта

нема креација без дрскост
љубов без претерување
мора да изгледаш како неволите
сами да те бараат а ти ги избегнуваш

еден ден ќе дознаеш
колку е возбудливо
да се стои
наспроти толпата

АвторЗвонко Карановиќ
2021-04-03T19:02:56+00:00 декември 22nd, 2020|Categories: Поезија, Литература, Блесок бр. 133 - 135|